“Arsyet për të jetuar”, i mbijetuari që u qëllua 9 herë me armë, përballet me traumën 5 vite pas sulmit terrorist në një xhami të Zelandës së Re

Megjithatë, poshtë tryezës, gjunjët e Ataçocuğut kërcejnë me nervozizëm. I dridhen duart. Goja i është tharë.

“Ne jemi me përvojë tani,” thotë ai, butësia në zërin e tij sfidon shikimet e tij të shqetësuara drejt dyerve dhe dritareve.

“Nëse ndodh një tjetër sulm terrorist,” shton ai duke qeshur, “këtë herë ne e dimë se ku të vrapojmë.”

Fouda ia kthen nënqeshjen, duke ndihmuar në forcimin e humorit që mbulon dëshpërimin në sytë e tyre.

Është hera e parë në vite që Ataçocuğu shkel në xhaminë Al Noor, një nga dy xhamitë në Christchurch, Zelanda e Re, e shënjestruar nga një ‘supremacist i bardhë’ më 15 mars 2019. Tjetra ishte Qendra Islamike Linëood. Të shtënat vranë 51 persona, më i riu vetëm 3 vjeç.

Ataçocuğu, një baba i dashur dhe atlet i përjetshëm, u qëllua nëntë herë në sulm. Fouda, imami i xhamisë, i shpëtoi lëndimit fizik duke u fshehur nën podiumin nga ku po jepte predikimin e asaj dite.

Të dy nuk e kanë parë njëri-tjetrin që pak pas sulmit, pasi lëndimet e Ataçocuğut dhe lufta me çrregullimin e stresit post-traumatik e kanë mbajtur atë larg. Por sot, të dy kanë rënë dakord të takohen në xhami ku kanë rindërtuar momentin e tmerrshëm të sulmit terrorist.

Burrat fillojnë të rrëfejnë çdo detaj të sulmit të vitit 2019 – nga zhurma e hapave të gjuajtësit teksa hynte në shenjtërore deri te fjalët e viktimave që po vdisnin.

Më vonë, në dhomën e lutjes ku ndodhi masakra, ata tregojnë pikat në tokë ku dikur kishin parë duke vdekur miqtë e tyre. Ataçocuğu ulet pikërisht në vendin ku u qëllua dhe mbyll sytë.

“Truri im thotë rri në shtëpi. Mos shkoni askund. Mos dilni në turma. Mos shkoni në xhami”, thotë ai. “Kur vij në xhami, dëgjoj vetëm tingujt e njerëzve që vdesin. Edhe pse era nuk është më, unë ende ndjej erën e barutit. Unë ende mund të shijoj gjakun tim në gojën time.”

Vdekja do të kishte qenë më e mëshirshme, thotë Ataçocuğu, tani me shenja dorëzimin. Por më pas ai kujton të gjitha arsyet që ka për të jetuar.

Të gjitha gjërat për të cilat ia vlen të luftosh, duke u kujdesur për kopshtin e tij
Në kopshtin e tij, Ataçocuğu fokusohet te jeta dhe jo te kujtimet e tmerrshme që e ndjekin.

Ai dikur ishte një peshkatar, një sportist amator kampion, një pronar qebaptore dhe një piktor dhe suvatues i talentuar. Por dëmtimi i nervave dhe muskujve nga të shtënat e la atë pjesërisht të paralizuar. Ai humbi njëfarë lëvizshmërie në krahun dhe dorën e majtë dhe nuk mund të qëndrojë ose të ulet për periudha të gjata kohore. Puna e vështirë nuk është më e mundur, kështu që ai mbështetet në ndihmën e qeverisë për të përballuar jetesën.

Por pas shtëpisë së tij, një shtëpi modeste në një rrugë të qetë në Christchurch qendrore, ai ka gjetur qëllimin në lulet, lëngjet, frutat dhe perimet që ka mbjellë.

“Unë dilja shumë me miqtë e mi, isha shumë aktiv fizikisht. Kam udhëtuar dhe punuar, por tani zgjohem, fle, shikoj dokumentarët e mi”, thotë Ataçocuğu. “Të paktën unë kam kopshtin tim.”

Ataçocuğu ndërtoi gjithçka vetë, nga kutitë e betonit të kopshtit deri te shtretërit e bimëve me kornizë druri. Gjomët e vegjël vështrojnë nga pas bimëve, vetëm një nga prekjet e dashura të Ataçocuğu.

Një buzëqeshje e ndritshme, e gërmuar me gropëza, shfaqet kur tregon bimët e tij të lulëzuara: spec djegës, domate, nenexhik, marule, majdanoz. Bima e tij e kastravecit është tharë, thotë ai me trishtim, por ngadalë dhe me dashuri po e ujit atë.

Ai shkon te një terapist dhe merr ilaçe për depresionin e vazhdueshëm. Pilulat e gjumit supozohet se do ta ndihmojnë atë të relaksohet, por ai ende qëndron zgjuar natën duke përsiatur detajet grafike të të shtënave dhe të gjitha mënyrat se si ajo e rrëzoi jetën e tij jashtë kursit.

Në momentet e tij më të errëta, kur mendimet e tij dalin jashtë kontrollit, ai hyn në oborrin e shtëpisë së tij dhe kujdeset për pemët e tij të limonit dhe mandarinës. Do të kalojnë vite para se të japin fryte – dhe ai dëshiron t’i shijojë ato.

Në një moment zhgënjimi, Ataçocuğu mbështet kokën pas dhe lëshon ngadalë një psherëtimë. Ai dëshiron të ndihet përsëri normal, thotë ai, por nuk e di nëse dhe kur do të ndodhë.

“Si? Kjo është pyetja, si?” pyet ai i acaruar. “Përpiqem, por kur ndihem mirë për një ose dy javë, atëherë, diçka ka ndryshuar dhe ndihem sërish keq. Dy muaj të mirë, një vit keq. Nuk kam energji për të vazhduar jetën time normale.”

Nuk ka qepje apo operacione për t’ia bërë shpirtin të plotë përsëri.

E vetmja herë kur Ataçocuğu harron sadopak çfarë ka kaluar është kur ai është në fushën e futbollit.

“Kur luaj futboll nuk mendoj, dhe kur nuk mendoj, jam i lumtur”, thotë Ataçocuğu teksa lidh lidhësit në këllëfet e tij dhe ndihet shumë i emocionuar. Para të shtënave, ai luajti këtë sport në mënyrë konkurruese me një ekip vendas. Ka qenë një mjet shpëtimi për të që nga fëmijëria, thotë ai.

Top Channel